Zapobieganie stosowaniu czujników PID (czujników fotojonizacyjnych)

Czujniki PID (fotodetektory jonizacyjne) mierzą stężenie gazu, wykorzystując ultrafioletowe (UV) światło do jonizacji substancji docelowych. Są one bardzo czułe i powszechnie stosowane do wykrywania lotnych związków organicznych (VOC).

Lampa UV w czujniku PID ma typowo energię 9,8 eV, 10,6 eV lub 11,7 eV. Wybór energii lampy zależy od potencjału jonizacji (IP) wykrywanego gazu. Energia lampy musi być wyższa niż IP gazu, aby zapewnić skuteczne wykrycie. Na przykład formaldehyd (HCHO) ma IP równe 10,87 eV. Aby zmierzyć stężenie formaldehydu, należy użyć lampy o energii 11,7 eV, ponieważ lampa o energii 10,6 eV nie jest w stanie go wykryć.

W warunkach wysokiej wilgotności (>90% RH) może dochodzić do kondensacji na oknie lampy UV, co wpływa na dokładność pomiarów. Dlatego czujniki PID są zwykle stosowane w suchych środowiskach lub projektowane z funkcjami ochrony przed wilgocią.

Narażenie na wysokie stężenia (np. >1000 ppm) lub lotne związki organiczne o wysokich temperaturach wrzenia (takie jak oleje, aldehydy i węglowodory aromatyczne) może prowadzić do gromadzenia się zjonizowanych produktów i nielotnych pozostałości (np. olej silikonowy, H₂S) na oknie lampy UV. Może to zmniejszyć przepuszczalność światła UV, co skutkuje osłabieniem sygnału, wydłużeniem czasu reakcji oraz obniżeniem czułości. Długotrwałe narażenie może spowodować trwałe uszkodzenie lampy UV. Aby ograniczyć zanieczyszczenie, zminimalizować jego wpływ oraz wydłużyć żywotność czujnika, zaleca się stosowanie urządzenia próbkującego z pompą podczas pracy czujnika PID.